تأثیر نوسازی و رشد اقتصادی بر سیاستگذاری پدافند غیرعامل

سیاستگذاری پدافند غیر عامل تابعی از شکل­بندی­های اقتصادی و ضرورت­های ساختاری در نظام سیاسی تلقی می­شود. کشورهایی که روند رشد اقتصادی و نوسازی را طی می­نمایند، از قابلیت­های لازم برای سازماندهی پدافند غیرعامل برخوردارند. این امر نشان می­دهد که نوسازی و رشد اقتصادی آثار خود را در حوزه­های فرهنگی، اجتماعی، ساختاری و راهبردی بجا می­گذارد. تا کنون ادبیات پدافند غیرعامل در متون استراتژیک مورد بررسی قرار گرفته است. در این مقاله تلاش می­شود تا سیاستگذاری پدافند غیرعامل در جمهوری اسلامی ایران براساس فرایندهای نوسازی و رشد اقتصادی مورد بررسی قرار گیرد. سیاستگذاری پدافند غیرعامل برای شرایط صلح، بحران و منازعه اجتناب ناپذیر خواهد بود. در هریک از دوران­های یاد شده، سازماندهی و اجرای شکل خاصی از پدافند غیرعامل مورد توجه و تاکید قرار می­گیرد. از آنجایی که روندهای نوسازی می­تواند بر چگونگی و جهت­گیری دفاعی ایران تأثیرگذار باشد، چنین مقوله­ای آثار خود را در حوزة پدافند غیرعامل نیز بجا می­گذارد. یکی از راهکارهای تدوین راهبرد دفاعی و امنیتی کشورها از جمله جمهوری اسلامی ایران را می­توان قدرت­سازی در حوزه­ی بازدارنده، تدافعی و پدافند غیرعامل دانست. هریک از سه مؤلفه یاد شده به عنوان پیامد اجتناب­ناپذیری از روند نوسازی و توسعه اقتصادی تلقی می­گردد. در این مقاله تلاش می­شود تا آثار سیاست رشد اقتصادی در دوران پس از دفاع مقدس بر فرایندهای راهبردی از جمله پدافند غیر عامل مورد توجه قرار گیرد.